Vandaag iets over “Sloerig”, omdat ik me bij het ritje deze week alles behalve lekker voelde en dit oude tijden in me deed herleven.
Sloerig is mij als Tukker zeer bekend, maar dan vooral van vroeger. In de tijd dat “brommers kiek’n” nog aan de orde van de dag was, de haren tot op de schouders groeiden en o.a. discotheek E8 in Goor een geliefde plek was om sloerig te worden, was de consumptie van het bier van Grolsch uit de tap, of uit de beugelfles een wekelijks, zo niet dagelijks ritueel.
Discotheek E8
De E8, dat wat nu de snelweg A1 is, liep in die tijd nog midden door het centrum van Goor en de plaatselijke disco had dezelfde naam aangenomen. Lekker handig, toch?
De mens (en niets menselijks is mij vreemd) herinnert zich dingen heel gemakkelijk op basis van gevoel. Dat merkte ik weer eens, want deze oude beelden, van 45 jaar geleden, kwamen als vanzelf tot in detail weer bij me boven, door dat gevoel van sloerigheid.
Ondanks dat ik bepaalde dingen “gewoon” ken en weet heb ik soms behoefte aan verdieping. Dan zoek ik … en zoek ik.. op websites die ons dit soort woorden omzetten naar voor een ieder begrijpelijke taal. Daar vond ik “sloerig in de rakker” wat betekent “voel me niet zo lekker”, met tussen haakjes (Achterhoeks). Dat Achterhoeks, verbaast me want als rasechte Tukker (het was ergens aan het begin van de 20ste eeuw dat mijn grootvader zich vanuit het Achterhoekse Beltrum in het Twentse Hengevelde nestelde, door te trouwen met “de dochter” op het erve ’n Goorden) weet ik niet beter dan dat sloerig toch ècht van ons Tukkers is.
Voor “de westerling” is het verschil tussen een Achterhoeker en een Tukker nihil, onbegrijpelijk en onbelangrijk. Beide types zijn van ver weg en vallen in de categorie boeren. Voor ons is dat heel anders en het verschil is groot, zeer groot en regelmatig speelt de rivaliteit tussen de volkeren dan ook op. (Zo heeft Twente een ligfietsclub, Mooi Twente en ook het mondaine Zutphen, kent zo’n club, met de naam LOL. Speldenprikken over en weer tussen de liggers zijn aan de orde van de dag) .
Het is dan ook niet verwonderlijk dat pas sinds kort de N18 een snelle verbinding mogelijk maakt tussen Grolle en Èansche (van Groenlo naar Enschede). Het feit dat Groenlo, haar trots, de bierbrouwerij Grolsch in 2004 definitief verloor aan Enschede doet menig Achterhoeker nog pijn tot op het bot. En juist van het feit dat die N18 van Grolle bijna over het erf van Grolsch loopt, daar in Enschede, zal menig Achterhoeker het schuim nog op de mond krijgen als hij ’s morgens en ’s avonds de brouwerij passeert op weg naar werk en huis.
Persoonlijk ben ik zeer gesteld op mijn Achterhoekse fietsvrienden en ook op het Achterhoekse land. Mede daarom maak ik vaak een uitstapje richting west en rij vaak mee met de liggers uit Zutphen. Ook deze week, ging het naar het westen, maar met een sloerig gevoel in de rakker, was Laren het keerpunt. Net genoeg, voor 1minuut55 met QV55, met onderweg allemaal vrolijke Achterhoekers.
Ik heb een hekel aan het berijden van de bekende weg en daarom zet ik voor bijna elke tocht met QV55 (soms even vlug) een route uit. Vandaag was Borculo uitgekozen en niet langs de grote bekende weg dus. Het is wit in Twente vandaag, dus alles extra mooi.
Allereerst richting Diepenheim, langs kasteel het Nijenhuis en dan een afkorting richting watermolen den Haller. Hoewel dit stukje nog bekende weg is, reed ik dit nooit eerder met mijn Velomobiel. Bij de slagboom aangekomen bleek mijn QuattroVelo breder te zijn dan de doorgang naast de slagboom. Ik dacht nog: stom dat ze geen rekening houden met “bakfietsen” op fietsroutes. In mijn uppie de QV over de slagboom tillen was geen optie, dus terug langs het kasteel.
Maar al ras daarna, was er een volgende verrassing. Het pad langs de Schipbeek was mooi wit, maar ook vreselijk hobbelig.
Ik moest gelijk denken aan één van de ligfietsers van Mooi Twente die steevast Velomobielen “elitair” noemt en vindt dat ik zit te zeuren als ik een route corrigeer wanneer er teveel klinkerwegen inzitten of te smalle fietspaden. Vandaag dacht ik heel even: “misschien heeft hij soms wel gelijk” 😅.
Weer een stukje verder was het opnieuw raak, ….. “zo smal …. een fietspad?” ik kreeg een vreemd gevoel.
Het werd één van de fraaiste tochtjes die ik de laatste jaren “gefietst” heb, nou ja fietsen, het was echt “off the road”. Achteraf werd het me duidelijk. Dat “even vlug” een route uitzetten gisterenavond was niet helemaal goed gegaan. De planning-software kent drie modi: “Walk”, “Bike” en “Drive”. Het vinkje stond op “Walk” en dus is de conclusie: Verkeerde vink.
Het was vandaag een prachtige winterdag, koud, droog en toch een beetje wit. Dus werd QV55 vroeg van stal gehaald om met mij, mijn meditatieve kilometers te kunnen maken. Na de middag had ik een afspraak met een goede vriend, die al een tijdje uit het oog was, dus moest ik op tijd weer thuis zijn. Ik had me een route uitgezet in de richting Laren, dus op naar de Achterhoek.
Voor dat ik ’t wist was ik er al, maar dat was niet de Achterhoek, maar gewoon Achterhoek bij Dieka van de Kruisweg in Markelo.
Onderweg testte ik met enige regelmaat de grip van mijn banden, want er was gewaarschuwd voor gladheid. Er was niets aan de hand, zelfs niet daar waar het een beetje wit was. Prima grip!
Maar als belegger had ik ook moeten weten dat “resultaten uit het verleden, geen garanties bieden voor de toekomst”. Om een lang verhaal kort te maken, zijn de “belevenissen van vandaag” samengevat in het filmpje met als titel: 1 minuut 55 met QV55.
Sinds vorig jaar maart hebben we hier in Twente, zoals je misschien wel weet (of zelfs aan den lijve hebt ervaren), een heuse ligfietsclub, “Mooi Twente“. Dat kwam omdat ene Bert uit Rijssen, een oproep deed om samen met anderen rond te gaan fietsen in Twente, wat hij in Bennekom ook al gedaan had onder de naam “Mooi Bennekom” (vandaar).
Ik ben wel een groepsmens, maar hou absoluut ook van alleen zijn en alleen fietsen. Dat komt mede door mijn slechte gehoor. Dus was ikzelf nog niet aan groepsvorming begonnen.
Maar ondanks het feit dat mijn gehoor door een beschadiging sterk is gereduceerd en mijn spraak verstaan daarnaast nog eens flink in de war wordt gestuurd door tinnitus, vind ik die maandelijkse toertochten een fantastisch gebeuren. Helaas gaan veel van de leuke gesprekken in de groep, vrijwel volledig aan me voorbij en dat is een groot gemis.
Voordat deze club begon, fietste ik regelmatig mee met LOL in Zutphen (zeker een lollige club) en verder reed ik mijn kilometers meestal alleen en op de bonnefooi. Met de komst van “Mooi Twente” doe ik wat hand- en spandiensten voor de club, zoals (meestal) het uitzetten van de toertochten. Dat gaat niet op de bonnefooi, want wat dit betreft ben ik een Pietje precies. Ik wil weten wat we gaan fietsen en zet dat dan ook op de site.
Als techneut en gewezen softwareman, ben ik gewend om te klooien met programma’s om op de computer iets gedaan te krijgen en dat doe ik hier ook voor onze navigatie. De toertochten, zo hebben we afgesproken, zijn 50-60 kilometer lang en ergens halverwege drinken we koffie met gebak o.i.d.. Dus zit ik regelmatig te puzzelen op een nieuwe tocht, liefst naar een nieuwe bestemming en via wegen, die prettig zijn om te rijden (mooi wegdek en weinig verkeer).
Dat kost tijd en heeft ook, zo weet ik inmiddels een heerlijk voordeel. Veel beter dan eerder leer ik de omgeving kennen en kom, om legitieme redenen 😜, in vele kroegen.
Zo ook deze week. Bij prachtig vriezend weer toerde ik rondom Alstätte en een paar dagen daarna nog eens voor de puntjes op de i. Zo zat ik dus twee keer in mijn QV55 voor een heerlijk tochtje door het Twentse en Duitse winterwonderland.
En over een paar weken, rijden we deze tocht van 60 kilometers met de liggers van de club. Dat wordt weer genieten.
Rijden in een velomobiel is een bijzondere belevenis en daarom ben ik regelmatig te vinden in mijn “carbonnen doos op vier wielen” de QuattroVelo (QV55). Natuurlijk, het rijden is een bijzondere belevenis, maar meer nog is het een plezier om al die bijzondere mensen te ontmoeten, uit binnen- en buitenland, die dezelfde hobby koesteren.
Foto Veldko.nl
Het is zo leuk, dat ik deze blog “Het is zó 👍 in mijn veló” speciaal daarvoor ruim een jaar geleden heb opgestart. Het fietsen is één, maar er dan over schrijven is toch iets anders. Daar heb ik soms de “energie” niet voor. Het is immers kiezen, schrijven of fietsen. Dus nu fietsen of nu schrijven over iets wat al voorbij is; Geschiedschrijving dus. Mijn blog is om die reden wat in het slop geraakt en ik heb getwijfeld om de stekker eruit te trekken. Maar na enig wikken en wegen heb ik besloten om ‘m er uit te trekken, niet de stekker, maar de blog uit het slop. Blijven schrijven over mijn plezier en vertier, met de Velomobiel. Dat betekent dat deze site dus “Een nieuw leven….” gaat krijgen. Hierbij, zonder verdere toelichting de eerste bijdrage van het jaar 2019: Winter in Twente. Het is koud en met deze eerste blog hoop ik warm te lopen voor “een fietsrijk en schrijfrijk jaar”.
In de regio midden Limburg werd dit jaar, het Grenslandtreffen georganiseerd door Ligfietsclub Grensrijder.com. Dat is een team enthousiaste mensen dat regelmatig samen met ligfietsers uit vooral Nederland en Duitsland mooie en gezellige tochten rijdt door Limburg en het grensgebied. Het Grenslandtreffen is opgezet om gedurende drie dagen elkaar te ontmoeten en door de mooie omgeving te rijden per ligfiets.
Natuurlijk is het rijden in een ligfiets, in mijn geval een QuattroVelo een aangename bezigheid, maar het ontmoeten van ‘soortgenoten’ is toch ‘de kers op de taart’.
En juist daarvoor is dit evenement bedoeld. De tocht naar Roermond, de plaats van handeling voor het Grenslandtreffen, ging vanuit Twente via de Achterhoek in de richting Aalten, daarna door Duitsland langs Rees, naar Kevelaer en vervolgens via Venlo naar Roermond.
Ruim dertig jaar geleden, in mijn vorige leven, heb ik een aantal jaren buitendienst werk verricht voor een firma in elektronica componenten en Limburg hoorde bij mijn rayon. Ik heb het mijn baas nooit verteld, maar al in die tijd had is bij elk bezoek aan Limburg steevast het gevoel op vakantie te zijn en gelukkig is dat nu nog steeds zo. Rijdend in een Velomobiel beleef je de frisse natuur en het prachtige landschap veel intensiever dan in de auto en dat versterkt het gevoel van ontspanning tijdens deze gezonde inspanning. Na 150 kilometer en vijf uur rijden bereikte ik Roermond waar ik een heerlijk adresje had gereserveerd via de stichting ‘Vrienden op de fiets’. Veel liever had ik gebruik gemaakt van de overnachtingsmogelijkheid die door Grensrijder.com was geregeld, in de faciliteiten van Sint Hubertus in Herten, maar de behoefte aan afzondering en rust door mijn tinnitus deed me anders besluiten. Het was een goede keuze. De ontvangst was aller hartigst, de kamer met voorzieningen prima en het ontbijt goed en dat alles voor een vriendenprijs.
Roermond is gezellig en lekker en het diner in het Munstercafé was daarvan een voorbeeld
Nog een ritje door de stad met een fraaie “sun-down”
en toen naar bed.
Op zaterdag reden we met ruim dertig personen vanaf het Munsterplein, de toertocht van circa 75 kilometer.
Kosten nog moeite werden gespaard en vele mensen maakten op het plein van de gelegenheid gebruik onze ligfietsen nader te bekijken en het fijne ervan te weten te komen.
TV Roermond was met een team aanwezig en maakte de volgende reportage.
Na een zeer geslaagde gourmet avond, allemaal samen in het St Hubertus gebouw en een heerlijke nachtrust was het op zondagmorgen 6:00 uur tijd om weer huiswaarts te rijden ….en geloof het of niet, ook dat was zeker geen straf.
In december 2018 wordt de jaarlijkse oliebollentocht verreden in de regio Midden Limburg en door de Nederlandse Ligfiets vereniging NVHPV in samenwerking met Grensrijder.com georganiseerd. Met het Grenslandtreffen heeft de club bewezen dat de organisatie bij Chris en zijn team in goede handen is.
