Verkocht : Trident Trike, model Stowaway 2.

Wegens aanschaf van een tweewieler ligfiets verkoop ik mijn zeer complete, mooie en zo goed als nieuwe Trident Trike ligfiets (gekocht april 2018).

 

Deze Trike heeft 2500 kilometer op de teller en is in alle opzichten in nieuwstaat.

Als extra’s, ten opzichte van de standaard uitrusting (zie hieronder), heeft deze  Trident Stowaway 2:

• Big Apple banden (AV)
• Brede velgen met dikkere spaken
• Big apple spatborden 
• Bar End Shifters
• Mirage stuurspiegel verstelbaar zwart, 2 Stuks
• Ergotec Bar END 895 Aluminium Zwart, 2 Stuks
• Bagagedrager
• Vlag, type Bike flag-S Neon Groen
• Bidonhouder
• Hoofdsteun
• Verlichting voorzijde met oplaadbare accu (mini USB)
• Speciale trappers met SPD clicks en platte zijde voor gewone schoenen
• Ventisit comfort kussen 3 cm dik
• 1 Ortlieb Ultimate 6 M Plus Stuurtas 7L (bijpassende kleur) en gemonteerd via speciale beugel direct naast het zitje
• 3 GoPro mounts voor montage van camera’s of extra verlichting.

Alle bovenstaande extra’s maken deze fiets zeer compleet.

De facturen van Trike en opties zijn beschikbaar.

De trike kan eenvoudig en snel worden ingeklapt en vervoerd in de meeste personenauto’s.

Nieuwprijs totaal ruim € 2.275,-

Vraagprijs € 1.775,-

Optioneel zijn te koop de 2 Ortlieb back roller plus tassen in bijpassende kleur, zoals op de foto’s.

Voor meer informatie of een afspraak stuur s.v.p. een email naar  m.a.tuinte@me.com

Sloerig …

Vandaag iets over “Sloerig”, omdat ik me bij het ritje deze week alles behalve lekker voelde en dit oude tijden in me deed herleven.

Sloerig is mij als Tukker zeer bekend, maar dan vooral van vroeger. In de tijd dat “brommers kiek’n” nog aan de orde van de dag was, de haren tot op de schouders groeiden en o.a. discotheek E8 in Goor een geliefde plek was om sloerig te worden, was de consumptie van het bier van Grolsch uit de tap, of uit de beugelfles een wekelijks, zo niet dagelijks ritueel.

Discotheek E8

De E8, dat wat nu de snelweg A1 is, liep in die tijd nog midden door het centrum van Goor en de plaatselijke disco had dezelfde naam aangenomen. Lekker handig, toch?

De mens (en niets menselijks is mij vreemd) herinnert zich dingen heel gemakkelijk op basis van gevoel. Dat merkte ik weer eens, want deze oude beelden, van 45 jaar geleden, kwamen als vanzelf tot in detail weer bij me boven, door dat gevoel van sloerigheid.

Ondanks dat ik bepaalde dingen “gewoon” ken en weet heb ik soms behoefte aan verdieping. Dan zoek ik … en zoek ik.. op  websites die ons dit soort woorden omzetten naar voor een ieder begrijpelijke taal. Daar vond ik “sloerig in de rakker” wat betekent “voel me niet zo lekker”, met tussen haakjes (Achterhoeks). Dat Achterhoeks, verbaast me want als rasechte Tukker (het was ergens aan het begin van de 20ste eeuw dat mijn grootvader zich vanuit het Achterhoekse Beltrum in het Twentse Hengevelde nestelde, door te trouwen met “de dochter” op het erve ’n Goorden) weet ik niet beter dan dat sloerig toch ècht van ons Tukkers is.

Voor “de westerling” is het verschil tussen een Achterhoeker en een Tukker nihil, onbegrijpelijk en onbelangrijk. Beide types zijn van ver weg en vallen in de categorie boeren. Voor ons is dat heel anders en het verschil is groot, zeer groot en regelmatig speelt de rivaliteit tussen de volkeren dan ook op. (Zo heeft Twente een ligfietsclub, Mooi Twente en ook het mondaine Zutphen, kent zo’n club, met de naam LOL. Speldenprikken over en weer tussen de liggers zijn aan de orde van de dag) .

Het is dan ook niet verwonderlijk dat pas sinds kort de N18 een snelle verbinding mogelijk maakt tussen Grolle  en Èansche  (van Groenlo naar Enschede). Het feit dat Groenlo, haar trots, de bierbrouwerij Grolsch in 2004 definitief verloor aan Enschede doet menig Achterhoeker nog pijn tot op het bot. En juist van het feit dat die N18 van Grolle bijna over het erf van Grolsch loopt, daar in Enschede, zal menig Achterhoeker het schuim nog op de mond krijgen als hij ’s morgens en ’s avonds de brouwerij passeert op weg naar werk en huis.

Persoonlijk ben ik zeer gesteld op mijn Achterhoekse fietsvrienden en ook op het Achterhoekse land. Mede daarom maak ik vaak een uitstapje richting west en rij vaak mee met de liggers uit Zutphen. Ook deze week, ging het naar het westen, maar met een sloerig gevoel in de rakker, was Laren het keerpunt. Net genoeg, voor 1minuut55 met QV55, met onderweg allemaal vrolijke Achterhoekers.

Een verkeerde vink.

Ik heb een hekel aan het berijden van de bekende weg en daarom zet ik voor bijna elke tocht met QV55 (soms even vlug) een route uit. Vandaag was Borculo uitgekozen en niet langs de grote bekende weg dus. Het is wit in Twente vandaag, dus alles extra mooi.

Allereerst richting Diepenheim, langs kasteel het Nijenhuis en dan een afkorting richting watermolen den Haller. Hoewel dit stukje nog bekende weg is, reed ik dit nooit eerder met mijn Velomobiel. Bij de slagboom aangekomen bleek mijn QuattroVelo breder te zijn dan de doorgang naast de slagboom. Ik dacht nog: stom dat ze geen rekening houden met “bakfietsen” op fietsroutes. In mijn uppie de QV over de slagboom tillen was geen optie, dus terug langs het kasteel.

Maar al ras daarna, was er een volgende verrassing. Het pad langs de Schipbeek was mooi wit, maar ook vreselijk hobbelig.

Ik moest gelijk denken aan één van de ligfietsers van Mooi Twente die steevast Velomobielen “elitair” noemt en vindt dat ik zit te zeuren als ik een route corrigeer wanneer er teveel klinkerwegen inzitten of te smalle fietspaden. Vandaag dacht ik heel even: “misschien heeft hij soms wel gelijk” 😅.

Weer een stukje verder was het opnieuw raak, ….. “zo smal …. een fietspad?” ik kreeg een vreemd gevoel.

Het werd één van de fraaiste tochtjes die ik de laatste jaren “gefietst” heb, nou ja fietsen, het was echt “off the road”. Achteraf werd het me duidelijk. Dat “even vlug” een route uitzetten gisterenavond was niet helemaal goed gegaan. De planning-software kent drie modi: “Walk”, “Bike” en “Drive”. Het vinkje stond op “Walk” en dus is de conclusie: Verkeerde vink.

 

Een beetje wit … en spekglad.

Het was vandaag een prachtige winterdag, koud, droog en toch een beetje wit. Dus werd QV55 vroeg van stal gehaald om met mij, mijn meditatieve kilometers te kunnen maken. Na de middag had ik een afspraak met een goede vriend, die al een tijdje uit het oog was, dus moest ik op tijd weer thuis zijn. Ik had me een route uitgezet in de richting Laren, dus op naar de Achterhoek.

Voor dat ik ’t wist was ik er al, maar dat was niet de Achterhoek, maar gewoon Achterhoek bij Dieka van de Kruisweg in Markelo.

Onderweg testte ik met enige regelmaat de grip van mijn banden, want er was gewaarschuwd voor gladheid. Er was niets aan de hand, zelfs niet daar waar het een beetje wit was. Prima grip!

Maar als belegger had ik ook moeten weten dat “resultaten uit het verleden, geen garanties bieden voor de toekomst”. Om een lang verhaal kort te maken, zijn de “belevenissen van vandaag” samengevat in het filmpje met als titel: 1 minuut 55 met QV55.

 

 

 

 

 

 

 

Het voordeel van samen fietsen …

Sinds vorig jaar maart hebben we hier in Twente, zoals je misschien wel weet (of zelfs aan den lijve hebt ervaren), een heuse ligfietsclub, “Mooi Twente“. Dat kwam omdat ene Bert uit Rijssen,  een oproep deed om samen met anderen rond te gaan fietsen in Twente, wat hij in Bennekom ook al gedaan had onder de naam “Mooi Bennekom” (vandaar).

Ik ben wel een groepsmens, maar hou absoluut ook van alleen zijn en alleen fietsen. Dat komt mede door mijn slechte gehoor. Dus was ikzelf nog niet aan groepsvorming begonnen.

Maar ondanks het feit dat mijn gehoor door een beschadiging sterk is gereduceerd en mijn spraak verstaan daarnaast nog eens flink in de war wordt gestuurd door tinnitus, vind ik die maandelijkse toertochten een fantastisch gebeuren. Helaas gaan veel van de leuke gesprekken in de groep, vrijwel volledig aan me voorbij en dat is een groot gemis.

Voordat deze club begon, fietste ik regelmatig mee met LOL in Zutphen (zeker een lollige club) en verder reed ik mijn kilometers meestal alleen en op de bonnefooi. Met de komst van “Mooi Twente” doe ik wat hand- en spandiensten voor de club, zoals (meestal) het uitzetten van de toertochten. Dat gaat niet op de bonnefooi, want wat dit betreft ben ik een Pietje precies. Ik wil weten wat we gaan fietsen en zet dat dan ook op de site.

Als techneut en gewezen softwareman, ben ik gewend om te klooien met programma’s om op de computer iets gedaan te krijgen en dat doe ik hier ook voor onze navigatie. De toertochten, zo hebben we afgesproken, zijn 50-60 kilometer lang en ergens halverwege drinken we koffie met gebak o.i.d.. Dus zit ik regelmatig te puzzelen op een nieuwe tocht, liefst naar een nieuwe bestemming en via wegen, die prettig zijn om te rijden (mooi wegdek en weinig verkeer).

Dat kost tijd en heeft ook, zo weet ik inmiddels een heerlijk voordeel. Veel beter dan eerder leer ik de omgeving kennen en kom, om legitieme redenen 😜, in vele kroegen.

Zo ook deze week. Bij prachtig vriezend weer toerde ik rondom Alstätte en een paar dagen daarna nog eens voor de puntjes op de i. Zo zat ik dus twee keer in mijn QV55 voor een heerlijk tochtje door het Twentse en Duitse winterwonderland.

En over een paar weken, rijden we deze tocht van 60 kilometers met de liggers van de club. Dat wordt weer genieten.

 

Een nieuw leven ….

Rijden in een velomobiel is een bijzondere belevenis en daarom ben ik regelmatig te vinden in mijn “carbonnen doos op vier wielen” de QuattroVelo (QV55). Natuurlijk, het rijden is een bijzondere belevenis, maar meer nog is het een plezier om al die bijzondere mensen te ontmoeten, uit binnen- en buitenland, die dezelfde hobby koesteren.

Foto Veldko.nl

Het is zo leuk, dat ik deze blog “Het is zó 👍 in mijn veló” speciaal daarvoor ruim een jaar geleden heb opgestart. Het fietsen is één, maar er dan over schrijven is toch iets anders. Daar heb ik soms de “energie” niet voor. Het is immers kiezen, schrijven of fietsen. Dus nu fietsen of nu schrijven over iets wat al voorbij is; Geschiedschrijving dus. Mijn blog is om die reden wat in het slop geraakt en ik heb getwijfeld om de stekker eruit te trekken. Maar na enig wikken en wegen heb ik besloten om ‘m er uit te trekken, niet de stekker, maar de blog uit het slop. Blijven schrijven over mijn plezier en vertier, met de Velomobiel. Dat betekent dat deze site dus “Een nieuw leven….” gaat krijgen. Hierbij, zonder verdere toelichting de eerste bijdrage van het jaar 2019: Winter in Twente. Het is koud en met deze eerste blog hoop ik warm te lopen voor “een fietsrijk en schrijfrijk jaar”.

 

Veel plezier en wordt vervolgd..

Grenslandtreffen 2018

In de regio midden Limburg werd dit jaar, het Grenslandtreffen georganiseerd door Ligfietsclub Grensrijder.com. Dat is een team enthousiaste mensen dat regelmatig samen met ligfietsers uit vooral Nederland en Duitsland mooie en gezellige tochten rijdt door Limburg en het grensgebied. Het Grenslandtreffen is opgezet om gedurende drie dagen elkaar te ontmoeten en door de mooie omgeving te rijden per ligfiets.

Natuurlijk is het rijden in een ligfiets, in mijn geval een QuattroVelo een aangename bezigheid, maar het ontmoeten van ‘soortgenoten’ is toch ‘de kers op de taart’.

En juist daarvoor is dit evenement bedoeld. De tocht naar Roermond, de plaats van handeling voor het Grenslandtreffen, ging vanuit Twente via de Achterhoek in de richting Aalten, daarna door Duitsland langs Rees, naar Kevelaer en vervolgens via Venlo naar Roermond.

 

Ruim dertig jaar geleden, in mijn vorige leven, heb ik een aantal jaren buitendienst werk verricht voor een firma in elektronica componenten en Limburg hoorde bij mijn rayon. Ik heb het mijn baas nooit verteld, maar al in die tijd had is bij elk bezoek aan Limburg steevast het gevoel op vakantie te zijn en gelukkig is dat nu nog steeds zo. Rijdend in een Velomobiel beleef je de frisse natuur en het prachtige landschap veel intensiever dan in de auto en dat versterkt het gevoel van ontspanning tijdens deze gezonde inspanning. Na 150 kilometer en vijf uur rijden bereikte ik Roermond waar ik een heerlijk adresje had gereserveerd via de stichting ‘Vrienden op de fiets’. Veel liever had ik gebruik gemaakt van de overnachtingsmogelijkheid die door Grensrijder.com was geregeld, in de faciliteiten van Sint Hubertus in Herten, maar de behoefte aan afzondering en rust door mijn tinnitus deed me anders besluiten. Het was een goede keuze. De ontvangst was aller hartigst, de kamer met voorzieningen prima en het ontbijt goed en dat alles voor een vriendenprijs.

Roermond is gezellig en lekker en het diner in het Munstercafé was daarvan een voorbeeld

Nog een ritje door de stad met een fraaie “sun-down”

en toen naar bed.

Op zaterdag reden we met ruim dertig personen vanaf het Munsterplein, de toertocht van circa 75 kilometer.

Kosten nog moeite werden gespaard en vele mensen maakten op het plein van de gelegenheid gebruik onze ligfietsen nader te bekijken en het fijne ervan te weten te komen.

TV Roermond was met een team aanwezig en maakte de volgende reportage.

https://www.youtube.com/watch?v=i7qYL3Rj9IE&feature=share

Op de website van Grensrijder.com staat een totaal verhaal met foto’s van en reacties op  de tocht en de schouw op het plein.

Het rijders hoogtepunt van de tocht vond ik toch wel de afdaling van de Meinweg

Na een zeer geslaagde gourmet avond, allemaal samen in het St Hubertus gebouw en een heerlijke nachtrust was het op zondagmorgen 6:00 uur tijd om weer huiswaarts te rijden ….en geloof het of niet, ook dat was zeker geen straf.

In december 2018 wordt de jaarlijkse oliebollentocht verreden in de regio Midden Limburg en door de Nederlandse Ligfiets vereniging NVHPV in samenwerking met Grensrijder.com georganiseerd. Met het Grenslandtreffen heeft de club bewezen dat de organisatie bij Chris en zijn team in goede handen is.

Rondje over de Veluwe, hijgend en fluitend

Soms zijn er van die ritten die je haast niet kunt laten schieten, deze alleen al vanwege de naam. De Classico Boretti, die moet wel prachtig zijn. Nee, niet de Classico Boretti van 2018 want om daar met mijn Velomobiel tussen al die honderden (of zelfs duizenden) tweewielers te manoeuvreren lijkt me helemaal niks. Ik zit een stuk lager moet je weten en dan kijk je dus constant tegen al die achterwerken aan. Eén of twee (speciale) oké, maar de hele dag, néé.

Bij LOL werd besloten om de vorige versie te gaan rijden en wel op 22 april (2018). Helaas dat gaat mij niet lukken, dus dacht ik: “dan maar op eigen houtje dit ritje (162 kilometer) rijden”. Omdat mijn QuattroVelo qua klimwerk nooit verder gekomen is dan de kanaalbruggen over het Twentekanaal en omdat de Posbank en omgeving, in vergelijking met de kanaalbrug, enkele stevige colletjes van de eerste categorie in zich heeft, heb ik voor de zekerheid maar de aanhanger achter de auto geknoopt

en daar de QV ingezet.

De tocht van 162 kilometer plus een retourtje van 116 inclusief mijn gebrek aan ervaring in de cols leek me iets teveel. Het bleek een juiste keuze.

Vanuit Rheden maar meteen de Posbank op gestormd, om erachter te komen dat mijn QV wel wat meer dynamiek kan gebruiken in het verzet. Binnen de kortste keren stond deze Velo met rood-hoofdige rijder langs de kant om even op adem te komen.

De afspraak in Dronten is gemaakt voor het plaatsen van een Schlumpf moutaindrive en daarmee belooft de volgende “bergtocht” een stuk minder hijgerig te worden.

Via Rozendaal ging het langs het randje van Arnhem, Oosterbeek, Heveadorp en Doorwerth, via Heelsum naar Bennekom. Een werkelijk prachtige rit, zeker in deze tijd van het jaar, waarin nog voordat we de handschoenen hebben kunnen opbergen, we plotseling worden verrast met voorjaarsweer dat als een speer in de richting van tropische temperaturen gaat. De frisse natuur, met supersnel ontluikend groen en prachtig bloeisel, het is een lust voor het oog en een genot voor de neus. Een beetje verzuring van de spieren kan hier de pret nauwelijks drukken.

Een stop bij het Nationaal Ereveld de Grebbeberg,

bezorgde me een moment van intense dankbaarheid voor de vrijheid waarin we leven en de prachtige omgeving waarin we die vrijheid mogen beleven.

Via Rhenen, Elst, Amerongen en Overberg langs Renswoude, Ederveen en Wekerom in de richting van Hoenderloo.

Terug gekomen bij mijn auto, kon ik weer oefenen hoe een te grote velomobiel van ruim 30 kilogram binnen drie minuten in mijn eentje in een te kleine aanhanger te zetten.

Het was een prachtige tocht, maar in gezelschap van andere Velo-rijders was het natuurlijk veel fraaier geweest, maar toch …… hier een impressie van de rit.

 

 

Mooi Twente

Omdat Twente echt heel mooi is en ligfietsen aanstekelijk is vooral als je het samen doet, is het niet zo raar dat wij (een tweetal ligfiets-enthousiastelingen) in deze streek van het land een nieuwe fietsclub hebben opgericht met de toepasselijke naam “Mooi Twente”. Op 10 maart jl. reden we onze eerste rit. We organiseren elke maand een toertocht van een vijftigtal kilometers door deze prachtige regio voor berijders van alle soorten ligfietsen, uit Twente en daarbuiten. Doel is sociaal contact met mensen met dezelfde hobby,  vermaak en gezelligheid rond een vooraf gekozen thema. De tocht wordt op dit thema aangepast. Meer informatie vind je op de site van Mooi Twente.

Januari, ons klimaat, pijn en kriebel.

Wekelijks, zo niet dagelijks is het in het nieuws, op TV, in de krant of horen we erover in gesprekken, klimaatverandering. Nu al is er sprake van snelle en grote veranderingen in het weer- en klimaatbeeld op veel plekken in de wereld, met grote rampen tot gevolg. Onbegrijpelijk is het dat er zo weinig daadwerkelijk wordt ondernomen om het tij te keren en de schade te beperken (voor zover dit nog mogelijk is). Vliegverkeer, scheepvaart, overig transport en landbouw zijn zoals bekend grote zo niet bepalende factoren in de uitstoot van broeikasgassen en daarmee van de opwarming van onze planeet. Natuurlijk kunnen we niet ineens zonder dit alles, maar er is weinig zichtbare verandering aanstaande. Het veel besproken klimaatakkoord van Parijs laat zelfs de grootste boosdoeners (het luchtverkeer en scheepvaart) volledig buiten beschouwing. Wat voor zin heeft dan zo’n akkoord zou je zeggen. Mij geeft het in ieder geval de indruk dat we het leefbaar houden van de aarde voor onze kinderen en kleinkinderen zelf zullen moeten aanpakken en niet moeten wachten op de daadkracht van onze overheden. Zij hebben schijnbaar nog belangrijker zaken aan hun hoofd dan het leefbaar houden van de aarde, al vraag ik me wel af : “Welke dan?”.

We zullen het dus echt zelf moeten doen.

Onbegrijpelijk dat we een regering hebben die besloten heeft naast Schiphol, nu ook Lelystad nog te gaan gebruiken voor (nog meer) vakantieverkeer. Voor mij voelt vliegen door de enorme belasting voor het klimaat in ieder geval steeds minder goed. Uiteraard staat het mensen vrij het vliegtuig te pakken, wanneer ze dat willen, maar de overheid zou regulerend (lees remmend) moeten optreden om de uitstoot van het vliegverkeer terug te dringen.

Ik ben niet naïef! Nee ook ik kan de wereld niet veranderen, maar wat ik wel kan is te proberen een goed voorbeeld te geven.

Dat doe ik door:

• Niet meer te vliegen,
• Geen vlees meer te eten en vis met mate,
• Zo weinig mogelijk te reizen met de auto en zoveel mogelijk met de fiets.

en heel eerlijk, er is weinig zo prettig dan jezelf in te spannen om van A naar B te komen. Misschien zijn er mensen die zeggen: “Ja, jij hebt makkelijk praten want jij hoeft niet naar je werk”. Dat, beste mensen is ook geen excuus, zo bewijst o.a. Rob Ruitenberg, die dagelijks een uur heen en terug fietst van woon- naar werkplek om de files te ontwijken.

En als je toch ècht de auto nodig hebt voor je woon-werkverkeer is er nog heel veel mogelijk wat je wel kunt doen voor het milieu, zoals bijvoorbeeld met de fiets in plaats van de auto naar de sportschool te gaan.

Zelf ga ik niet naar de sportschool, want mijn fiets is mijn rijdende sportschool. Dat mes snijdt van vier kanten:

• ik beweeg onder het reizen,
• ik reis zonder fossiele brandstoffen te verbruiken,
• ik bespaar de kosten voor de sportschool,
• ik ben lekker buiten.

Met mijn prachtige QuattroVelo maak ik lange tochten, zomer en winter in hitte en kou, bij regen en wind en ik vind het heerlijk me zo te verplaatsen.

Dit gezegd hebbend, lag begin januari mijn mooie QV in een gladde bocht plotseling op de kant met een fikse schade. Dat deed even pijn (ruim 800€). Gelukkig was hij hiervoor verzekerd en is de Velomobiel in Dronten door zeer deskundige handen netjes gerepareerd.

Sinds oktober vorig jaar rijd ik eens per maand een tochtje met de mannen van LOL in Zutphen. Toen ik daar binnenkwam dacht ik met mijn QV over ‘voldoende fietsvoertuig’ te beschikken om mee te kunnen in de ritten en de discussies. Ik keek me de ogen uit, want sommigen daar hebben niet één, niet twee, maar zelfs drie of vier ligfietsen, Velomobielen, roeifietsen, tweewiel ligfietsen en trikes. Je kunt het zo gek niet bedenken of het rijdt daar. En …. al rijdend ga je nadenken, want voor een boodschap in het dorp, neem je niet zo snel de Velomobiel, opvouwen en meenemen in auto of trein, lukt natuurlijk ook niet en dus begon het te kriebelen en startte het denken over een tweede ligfiets.

Want zoals één van mijn spreuken luidt: “Als je eenmaal bent gaan liggen, kom je niet meer rechtop”.

(Om misverstanden te voorkomen: deze spreuk gaat enkel en alleen over liggen en rechtop zitten op de fiets en heeft alles te maken met het comfort van ligfietsen.)