Sinds begin jaren 90 heb ik last van gehoorverlies en tinnitus. Doofheid op hogere leeftijd zit in de familie, maar nog niet eerder liep er iemand uit ons nest op 36 jarige leeftijd met hoortoestellen. Inmiddels ben ik 62 en het horen is er niet beter op geworden. Doofheid is vaak met een goed hoortoestel nog wel aardig te “verhelpen”. Ik heb er inmiddels een heleboel versleten, maar door oorsuizen ontstaan er heel andere problemen. Dat het ingrijpt in spraak verstaan verrast niemand, maar daarnaast ook in concentratie, in een goede nachtrust en vele andere daarvan afgeleide zaken. Het zorgt voor continue stress, en heeft bij mij geleid tot allerlei lichamelijke en geestelijke problemen en een hele periode van depressiviteit. Het zorgde ervoor dat ik op mijn 52ste heb moeten stoppen met mijn werk. Dat was een enorm gemis en is het nog steeds.
Een visite, vergadering en dat soort zaken ….. ach hou toch op met dat gezeur, dat interesseert toch geen hond. En bovendien gaat het hier over “het is zó 👍 in mijn veló” en niet over wat anders.
Nou even nog dan…. Inmiddels heb ik mijn 25 jarig jubileum met tinnitus “gevierd” en ik heb menig arts en therapeut gezien. Allemaal hebben ze hun vaardigheden en doen ze hun best. De conclusie van alle consulten en behandelingen was steeds weer: ” je zult ermee moeten leren leven”. Voor wie nog even wil “meeluisteren” met tinnitus heb ik hier een fragmentje opgezocht.
Gelukkig heb ik sinds kort de beste “behandelaar” van de stress en het ongemak van tinnitus gevonden. “Believe it or not” het is mijn Velomobiel. Het heerlijke gevoel van “met de kop in de wind”, de fysieke inspanning van lekker en lekker lang fietsen, de prachtige omgeving die aan me voorbij glijdt en de optimale afleiding die de velo me biedt is het beste wat ik er in 25 jaar tegen heb kunnen doen. Dat is toch een heel prettig aspect aan velo-rijden dat ik had gehoopt, maar zeker niet in deze mate had verwacht.
En misschien nog wel mooier dan dat is het fijne contact met collega-fietsers. Mensen waarmee ik een prachtige hobby deel, mensen waarmee je fijn kunt praten maar vooral heel leuk kunt fietsen. Zoals Johan Cruijff al placht te zeggen: “Ieder nadeel hep z’n voordeel”.
het is zó 👍 in mijn veló 
Tonnie, begin jaren negentig kreeg ik heftig last van het syndroom van Ménière, met daarbij tinnitus. Die Ménière is na een paar jaar weggezakt (gelukkig!) en heb er geen last meer van. Van tinnitus heb nog steeds wat last. D.w.z. wel als iemand het er over heeft of schrijft. 😉
Op de een of andere manier kan ik het oorsuizen 99 % van de tijd negeren. En, ja, ik ken ook mensen die dat niet kunnen. Bijkomend probleem: ik ben doof aan één oor.
Dus… als je fietst kan je je niet focussen op oorsuizen. Bij mij thuis staat altijd muziek aan. Zou dat ook helpen? Dus afleiding.
LikeLike
Hallo Theo,
Bedankt voor je reactie. Bijzonder dat ieder mens dus anders reageert. Voor mij, met mijn beschadigd gehoor, verzuipt de muziek min of meer in de tinnitus, tenzij met hoofdtelefoon op en hard genoeg. Bijna alles wat via het gehoor binnenkomt vermoeit me en geeft stress. Daarom is fietsen top! Allerlei zintuigen staat vol open en het gehoor is dan minder dominant.
LikeLike
Hallo Tonnie,
Dat is wel iets ja, als je er mee moet leren leven. Lijkt me niet makkelijk, het is niet iets dat je zomaar kunt “afzetten”, en negeren zal ook moeilijk zijn.
Gelukkig dat je fiets een oplossing biedt door de inderdaad geweldig ontspannende werking die een velo nou eenmaal heeft. De ietwat verslavende werking van de velo zul je ondertussen ook wel al ervaren hebben?
Bij mij werd begin de jaren negentig astma vastgesteld, wat gelijk een verklaring gaf voor de nogal wisselde resultaten in de wedstrijden. Gebruik ik sinds die tijd medicatie voor, en dat werkt goed. Beter wordt het niet, maar er valt prima mee te fietsen, dus mij hoor je niet klagen! Het zijn voornamelijk piekbelastingen die ik moeilijk aankan, op strak tempo rijden lukt nog aardig.
Stoppen met werken op 52 jaar is inderdaad wat aan de vroege kant, ik ben nu zelf 57, en begin toch wel uit te kijken naar wat minder werken, we moeten hier nog tot 67 jaar voor we met pensioen mogen. Maar een beetje af gaan bouwen na m’n 60 ste zie ik wel als een goede mogelijkheid.
We zien wel hoe het balletje rolt……
Groeten, Adri.
LikeLike
Hoi Adri,
Met levenservaring komt het besef dat het leven niet ‘maakbaar’ is. Dat besef vind ik een rijkdom. Elk verlies in het leven is er één teveel, maar gaandeweg de jaren worden het er steeds meer. Misschien daarom dat ik merk steeds meer te kunnen genieten van de kleine dingen .. en dat is een groot goed. Tinnitus, maar ook astma zijn lastige zaken om mee te leven. Maar ook laverend en balancerend kun je ver komen.
Mijn wens voor jou … geniet.
LikeLike